خوش آمدید

شیراز، همچنین شیراز، شهر مرکز استان فارس در جنوب غربی ایران نوشته شده است. این شهر در مرکز فارس در قسمت جنوبی رشته کوه زاگرس، در یک زمین پست کشاورزی در ارتفاع ۴۸۷۵ فوتی (۱۴۸۶ متری) واقع شده است. این شهر که به خاطر شرابش معروف است، هم یک مکان تاریخی و هم شهری مدرن و جذاب با باغ ها، زیارتگاه ها و مساجد است. شیراز زادگاه شاعران پارسی گوی سعدی و حافظ است که مقبره‌های باغشان که هر دو با شکوه بازسازی شده‌اند، در حومه شمالی قرار دارند. علی‌رغم سیل‌های فاجعه‌بار (1630، 1668)، بیماری‌ها، قحطی‌ها و زمین‌لرزه‌ها (عمدتاً 1824، 1853)، بخش زیادی از شهر جان سالم به در برده است.

شیراز در دوره های سلوکی (312-175 پ. م.)، اشکانیان (247 پ. م. تا 224 م) و ساسانیان (حدود 224 تا 651 م) اهمیت داشت. در اوایل قرن سیزدهم مغول ها مسجد جدید و قلعه باغ تخت را ساختند. در سال 1387 و مجدداً در سال 1393، تیمور (تامورلنگ)، فاتح ترک، شیراز را اشغال کرد که - با مسجد جماعت (894)، زیارتگاه شاه چراغ (1344-1349)، و کتابخانه بزرگ (بعدها مدرسه یا مدرسه علمیه). 1615) - به مرکز مسلمانان رقیب بغداد تبدیل شده بود. در سال 1724 این شهر توسط مهاجمان افغان غارت شد. شیراز پایتخت سلسله زند (1750–1794) شد، که بنیانگذار آن، وکیل (نایب السلطنه) کریم خان زند، شهر قدیمی را با بسیاری از بناهای زیبا، از جمله مقبره خود (یک کیوسک کاشی کاری شده هشت ضلعی، که اکنون موزه است) آراسته کرد. کشتی، یا ارگ (در حال حاضر یک زندان)؛ و بازار و مسجد وکیل. ساختمان های شهر جدید شامل کلیسای ایرانی سنت سیمون زیلوت و دانشگاه (1945) است.

این شهر که مرکز تجاری و جاده ای برای کوه های زاگرس مرکزی است، به بوشیر، بندر آن در خلیج فارس متصل است. دارای کارخانه های سیمان، شکر و کود و کارخانه های نساجی است. منبت کاری سنتی و همچنین بافندگی در مناطق اطراف رونق دارد.

مدرسه شیراز

مکتب شیراز، در نقاشی مینیاتور ایرانی، سبک‌های گروهی از هنرمندان با محوریت شیراز، در جنوب غربی ایران در نزدیکی شهر باستانی تخت جمشید. این مدرسه که توسط ایلخانان مغول (1256-1353) در اواسط قرن چهاردهم تأسیس شد، تا آغاز قرن شانزدهم فعال بود. این سه سبک متمایز را توسعه داد (نمونه‌هایی از آن‌ها در موزه هنر متروپولیتن، شهر نیویورک است).

نقاشی اولیه به تاریخ 1341 برگی از شاهنامه شاعر ایرانی فردوسی است که شاهزاده سیاووش را در مسابقه چوگان نشان می دهد. این اثر به همان اندازه که روی نقاشی تأکید دارد، با رنگ‌های شسته شده. فیگورهای متعدد، که در یک سطح تنظیم شده‌اند، بزرگ هستند و صفحه تصویر را پر می‌کنند. این نقاشی نشان دهنده پیشرفت کمی در گذشته از سبک های اولیه مغول است. دارایی اصلی هنرمندان اولیه حس تزیینی دقیق آنها در رنگ و طرح بود.

این مدرسه در حدود 20-1410 در زمان تیموریان (سلسله تیمور فاتح اسلامی، تأسیس 1370) به بلوغ رسید. نقاشی ها کیفیتی رویایی و بسیار شخصی دارند. فیگورهای کمتری نشان داده می شوند و در حالت و ژست کشیده و تلطیف شده اند. چهره ها بی بیان و از راه دور هستند. یک سیستم چشم انداز معرفی شده است. مناظر، که جایگزین پس‌زمینه‌های تک رنگ می‌شوند، در شکل‌ها و رنگ‌های خارق‌العاده نشان داده می‌شوند، بنابراین به جلوه رویایی می‌افزایند. آبی کم رنگ، صورتی، خاکستری و سفید غالب است. اما وقتی مکتب شیراز به بلوغ رسید، تحت الشعاع مدرسه هرات (ق.و.) در مقر دربار تیموری قرار گرفت.

مرحله سوم مدرسه در اواسط قرن پانزدهم با تصرف شیراز توسط قبایل ترکمن آغاز شد. حاکمان ترکمن فرهنگ ایرانی را تحسین می کردند و به حمایت از هنرها ادامه می دادند. تغییرات عمده در سبک شیراز، بازگشت به رنگ‌های شدید، استفاده زیاد از رنگ سیاه و غنی‌سازی مناظر بود. ارقام رسا شدند اما واقع گرایانه تر نشدند. برگه ای از خاوران نامه ابن حسام، مربوط به حدود سال 1480، نشان دهنده سبک جدید است. گرچه دیگر به اندازه دوران تیموریان اهمیتی نداشت، اما مکتب شیراز در نیمه اول قرن شانزدهم همچنان یکی از جالب‌ترین سبک‌های نقاشی مینیاتور اسلامی بود.